Αφορμή πρώτη η επέτειος της επανόδου του Αντρέα Παπαντρέου στην Ελλάδα, το 1974.
Αφορμή δεύτερη, οι δημόσιες εκδηλώσεις απαρέσκειας του κόσμου προς την Κυβέρνηση Μητσοτάκη (αυθόρμητο γιουχάϊσμα στον Πρωθυπουργό στην Πεντέλη και στον Άδωνη στη Λέρο).
Και το λυπηρό συμπέρασμα, ότι αυτή η δυσαρέσκεια δεν μετατρέπεται σε κίνηση υποστήριξης είτε του ΠΑΣΟΚ, είτε του ΣΥΡΙΖΑ, είτε οποιαδήποτε άλλου μικρού κόμματος που κινείται στον ίδιο χώρο.
Κάτι πρέπει να φταίει.
Η εύκολη απάντηση είναι: ΖΗΤΗΜΑ ΗΓΕΣΙΑΣ. Υπάρχει ζήτημα ηγεσίας για αυτό και στο μεν ΠΑΣΟΚ γίνονται διαδικασίες εκλογής (ευτυχώς, προς το παρόν συγκροτημένα και πολιτισμένα), στον δε ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνεται μια χαώδης κατάσταση αμφισβήτησης της ηγεσίας.
«Δεν υπάρχει ένας Αντρέας»… Και δεν μπορεί να υπάρξει γιατί κάθε ηγεσία είναι συνάρτηση των προβλημάτων της εποχής.
Αλλά, δεν ήταν μόνο ο Αντρέας το 1974 που έκανε τη ριζοσπαστική τομή στο πολιτικό μας σύστημα. Ήταν και ο τρόπος οργάνωσης που επιλέχθηκε… η τεράστια προσπάθεια να μετατρέψει τους απλούς οπαδούς σε συνειδητά μέλη.
(Θυμηθείτε ένα μνημειώδες άρθρο του Ευ. Αβέρωφ στην Ακρόπολη τον Σεπτέμβρη του 1981 με τον εύγλωττο τίτλο «Ο μυστικός στρατός του ΠΑΣΟΚ», όπου έγραφε πως χάρη στη δυναμική των οργανώσεών του το ΠΑΣΟΚ θα μπορέσει να κυβερνήσει για πολύ χρόνο!!! Αποδείχθηκε αληθινός.)
Από το 1996 το ΠΑΣΟΚ και από το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκαν σε οργανώσεις μελών «μιας χρήσης»… εμφανίζονται, πληρώνουν ένα δίφραγκο, ψηφίζουν για αρχηγό και τέλειωσαν…
Αποτέλεσμα πέντε χρόνια τώρα δεν μπορούν να αρθρώσουν μαζική και δομική αντιπολίτευση στον Μητσοτάκη. Η οργανωτική δομή περιορίζεται στην κορυφή και τελειώνει σε μη λειτουργούσες Νομαρχιακές Επιτροπές. Το απλό μέλος είναι μόνο για να ψηφίζει πρόσωπα καταλλήλως διαφημισθέντα με σχεδόν παλαιοκομματικό τρόπο.
Δεν έχει σχέση αυτό με την οργάνωση του ΠΑΣΟΚ του 1974. Έχουν δημιουργηθεί στις θέσεις των παλιών ΤΟ (μέχρι 80 μέλη) Δημοτικές Οργανώσεις με 200 μέλη (έτσι ώστε να μην μπορεί να γίνει διάλογος, ούτε καν να συνεδριάσουν). Η τελευταία φορά που συνεδρίασε σε γενική συνέλευση μελών η ΤΟ Ναυπλίου, ήταν τον Μάρτιο του 1996.
Στην τωρινή διαδικασία εκλογής αρχηγού του ΠΑΣΟΚ έχουμε 7 υποψηφίους που συναγωνίζονται σε αντιδεξιές διακηρύξεις και σε αντίθεση με όλους αυτούς σε μία κυρία, που δεν κόβει τις γέφυρες προς τα Δεξιά. Είναι σαφές ότι αυτή έχει ήδη απορριφθεί από εμένα.
Περιμένουμε, από τους υποψήφιους προέδρους πλήρη ρήξη προς την Δεξιά και στα μεγάλα προβλήματα προσανατολισμού της χώρας… Το ιστορικό ΠΑΣΟΚ (του Αντρέα) υποστήριζε πως η «Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», αντίθετα η Δεξιά είχε ως βασική της γραμμή το «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Η άκριτη αποδοχή των θέσεων του ΝΑΤΟ και του Διευθυντηρίου της ΕΕ δεν έχει ευνοήσει σε τίποτε την Ελλάδα. Μόνη εξαίρεση τα τελευταία εκατό χρόνια ήταν η πρωθυπουργία του Ανδρέα Παπανδρέου… όπου ακολουθήθηκε μια πολιτική μη ευθυγράμμισης.
Αλλά, περιμένουμε και από τους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ να παρουσιάσουν ένα άλλο μοντέλο οργάνωσης, ώστε η βάση να συμμετέχει στη διαμόρφωση των κομματικών προγραμματικών θέσεων. Προς το παρόν αλλαγές τέτοιες έχει υπαινιχθεί μόνο ο Χαρ. Δούκας. Οι άλλοι περιμένουμε να ανοίξουν τα χαρτιά τους.
Ελπίζω μέχρι τις 9 Οκτωβρίου να έχουν όλοι διατυπώσει ένα πιο σαφές πρόγραμμα, ώστε να μας βοηθήσουν στην τελική επιλογή. Αυτή η χαώδης κατάσταση θα δίνει πάντοτε στον αρχηγό και στην κλειστή παρέα του υπερεξουσίες (αυτό που ισχύει και σήμερα)… έτσι όμως κίνημα δεν γίνεται.
