Τα νησιά μας, η τουριστική Ελλάδα σχεδόν στο σύνολό της, κυρίως όμως η Αθήνα και η Αττική υποβαθμίζονται περιβαλλοντικά και δυσφημούνται διεθνώς από την προφανή ανικανότητα διαχείρισης των απορριμμάτων, παρόλο που το κόστος κατασκευής των μονάδων διαχείρισης επιβαρύνει κυρίως τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό.
Η ευθύνη ανήκει σε σειρά κυβερνήσεων, που κινούνται με τη λογική του πολιτικού κόστους, κρύβοντας το πρόβλημα “κάτω από το χαλί” ή αναθέτοντας την επίλυση του προβλήματος στην αυτοδιοίκηση, που συνήθως δεν μπορεί ή δε θέλει για τον ίδιο λόγο.
Στην Πελοπόννησο, το πρόβλημα ευτυχώς επιλύθηκε, με τις εργώδεις προσπάθειες των δύο προηγούμενων περιφερειακών Αρχών. Προσπάθειες, γεμάτες από διαφωνίες, ερωτήματα, διαφορετικές προσεγγίσεις, συγκρούσεις, βίαιες ενέργειες και σκληρές δικαστικές διαμάχες.
Ίσως, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να ’ταν καλύτερο.
Ας αναγνωρίσουμε όμως πως η Πελοπόννησος απαλλάχθηκε από τον μεγάλο εφιάλτη των σκουπιδιών και των χωματερών, που την είχαν διασύρει σε ευρωπαϊκό επίπεδο και αποτελούσαν το μεγάλο εμπόδιο για την ανάπτυξή της.
Από το άρθρο μου στην Εφημερίδα Ελευθερία.
