Η γρήγορη αξιοποίηση υπέρ των αδυνάτων συμπολιτών μας κάθε οικονομικής δυνατότητας, κάθε κοινωνικού προγράμματος, κάθε εθελοντικής διάθεσης για προσφορά αποτελεί ύψιστο και πρωταρχικό καθήκον κάθε οργανωμένου και σοβαρού κράτους, κάθε πολιτισμένης κοινωνίας.
Η Πρόνοια και η άσκηση προνοιακής πολιτικής στην πατρίδα μας υπήρξε ως θέμα πάντοτε αιτία κομματικών διενέξεων και πολιτικών ανακατατάξεων, κυριαρχημένων συνήθως από ρητορεία λαϊκισμού και δήθεν ανθρωπιάς.
Η ιστορική αλήθεια, βέβαια, δείχνει πως μετά από μεγάλες εθνικές συμφορές υπήρξε δημιουργική κινητοποίηση και οργάνωση του κράτους μας, που, μαζί με τη συνδρομή φορέων και ιδιωτών, οδήγησε σε σπουδαία αποτελέσματα στο προνοιακό επίπεδο.
Δίκαια, λοιπόν, θα ανέμενε ο πολίτης σήμερα από το κράτος μας να έχει σημαντικά βελτιωθεί η ζωή και η κατάσταση συμπολιτών μας, που επιβιώνουν στο περιθώριο, στη φτώχεια, την εξάρτηση, την αναπηρία, την κοινωνική απομόνωση.
Η πικρή αλήθεια είναι πως παρόλο που έχουν γίνει κάποια βήματα, τα κοινωνικά και προνοιακά προγράμματα εντάσσονται μεν προς υλοποίηση, αλλά δεν προωθούνται, δεν υλοποιούνται στην πατρίδα μας, στο βαθμό που θα έπρεπε και η διαπίστωση αυτή αφορά κύρια στο κεντρικό κράτος, αλλά και στις Περιφέρειες και στους δήμους.
Η βασική αιτία είναι πως τα κοινωνικά-προνοιακά προγράμματα απαιτούν: εξειδίκευση, έρευνα, αφιέρωση, συνεργασία, ανιδιοτέλεια και αποδεδειγμένη αγάπη για το συνάνθρωπο, στοιχεία δυσεύρετα στη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, αλλά και στην πολιτική του “φαίνεσθαι” και της επικοινωνίας, χωρίς ουσία.
Η αδυναμία και η αδιαφορία αξιοποίησης των ευρωπαϊκών πόρων αποτελεί την κύρια αιτία της απόκλισης της πατρίδος μας από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες (ακόμα και τις χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού) στα ζητήματα πρόνοιας και στήριξης των αδύναμων ομάδων του πληθυσμού.
Υπάρχει ανάγκη ανασυγκρότησης του συνόλου του κράτους μας, του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, στην κατεύθυνση άσκησης στιβαρής και ουσιαστικής προνοιακής πολιτικής.
Από το άρθρο μου στην Εφημερίδα Ελευθερία.
