Οι Έλληνες την αισθάνονται πολύ κοντά τους και τη γιορτάζουν έστω αν περνούν χαρά ή πόνο.
Και αυτό δεν είναι μια ευσεβιστική και υποκριτική και ασόβαρη παπαδίστικη αναφορά (δυστυχώς κάποιοι από εμάς τους ιερείς έχουμε δώσει το δικαίωμα με τις υπερβολές μας και τις αδυναμίες μας και τις ασυναρτησίες μας πολλές φορές να μην μας παίρνουν στα σοβαρά), αλλά είναι κατάθεση από την ίδια την ιστορική πορεία των Ελλήνων.
Στην Ορθόδοξη αγιογραφία ποτέ δεν παρουσιάζεται η Παναγία θρηνολογούσα και κλαίουσα, αλλά κυρίως σιωπούσα. Η στάση της φανερώνει την προσδοκία της ανάστασης και αφορά τη ζωή και όχι τον αφανισμό.
Εορτάζουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου και όχι τον θάνατο. Αυτό σημαίνει ότι αποδεχόμαστε τον φυσικό και σωματικό θάνατο της Παναγίας, όχι όμως ως τελικό και αμετάκλητο γεγονός, αλλά ως κάτι προσωρινό, σαν απλό ύπνο, μετά τον οποίο θα ακολουθήσει η έγερση.
Στα μοναστήρια, στους ναούς και στα γραφικά ξωκκλήσια της Παναγίας, σε βουνά και θάλασσες, σε πολιτείες και χωριά, σε νησιά και στη στεριανή χώρα, ο αγέρας παίρνει το άρωμά της από το θυμιατήρι και το σκορπίζει ολούθε.
Οι χαρμόσυνες καμπάνες γεμίζουν με παρηγοριά τους ανθρώπους, που η ψυχή τους έχει ανάγκη από την προστασία της Παναγίας.
Του μοσχολίβανου η οσμή, των αναμμένων κεριών η θωριά, οι ψαλμωδίες, όλα ξυπνάνε γλυκά, ιερά, άδολα αισθήματα.
Σε κάθε γωνιά της Ελληνικής γης στολίζονται οι εικόνες της με άνθη και ψάλλονται ύμνοι στην Παναγία, με την προσδοκία ότι η Θεοτόκος θα φέρει μόνιμα την άνοιξη στις καρδιές μας και μια καινούργια ελπίδα θα γεννηθεί μέσα στην απελπισία…
Αν δεν θέλουμε να κυνηγάμε σκιές, ας “ζυμώσουμε” τα ιδανικά μας με το ακατάλυτο υλικό, που μας δίνει η Παναγιά. Την αγάπη της.
Γιατί, αλήθεια, πολλοί από μας, να νιώθουμε μόνοι, κατάμονοι και να μένουμε ερμητικά κλεισμένοι στο κάστρο της ψυχής μας και να μην γίνουμε πρωταγωνιστές του ίδιου μας του εαυτού;
Γιατί δεν αφήνουμε του ήλιου την αχτίδα, τη ζωογόνο αύρα του ήθους, να περάσει μέσα μας; Τι περιμένουμε; Τι καρτεράμε; Δεν υποφέρουμε;
Ας ακούσουμε τους κτύπους της Παναγίας. Για μας κτυπάει η καρδιά της. Μας αναζητάει. Μας προσμένει. Μας καρτερεί. Ας σηκωθούμε και ας τρέξουμε στην αγκαλιά της Παναγιάς, θα μας δώσει ζωή…
Η Ελλάδα έχει την Παναγιά της… Οι Έλληνες έχουμε την Παναγιά μας…
Το πρόσωπο της Παναγίας όμως για τους Έλληνες έχει και εθνική σημασία, αφού έχει συνδεθεί με τους αγώνες του έθνους κι έτσι ο ελληνικός λαός την τιμά και τη σέβεται περισσότερο από κάθε άλλο ιερό πρόσωπο.
Αυτή η ιδιαίτερη λατρεία που έχει ο ελληνικός λαός για την Παναγία φαίνεται και από τα εκατοντάδες προσωνύμια που της έχουν αποδώσει, αλλά και από τα αναρίθμητα προσκυνήματα ανά την επικράτεια.
Κάθε χρόνο το επίκεντρο των εορταστικών εκδηλώσεων βρίσκεται στην Παναγία της Τήνου, όπου έχει και εθνικό χαρακτήρα, αφού εκτός από την Παναγία τιμάται και η μνήμη αυτών που χάθηκαν κατά τον τορπιλισμό του πολεμικού πλοίου «Έλλη», από τους Ιταλούς, μέσα στο λιμάνι του νησιού ανήμερα της Παναγιάς, αλλά και στο Βέρμιο Ημαθίας, όπου τιμάται η Παναγιά των ξεριζωμένων Ποντίων.
Τα Ονόματα και τα Θαύματα της Παναγίας
Γνωρίζετε ποια είναι τα 501 Ονόματα Της Παναγίας;
Οι πιστοί έχουν αποδώσει πολλά ονόματα στην Παναγία, ταυτίζοντάς την με την ίδια τη ζωή τους και βάζοντάς την στην καθημερινότητά τους μέσω συμβολισμών. Και υπάρχουν πολλές εικόνες της. Η Παναγία, ωστόσο, είναι μία.
Υπολογίζεται ότι έχουν αποδοθεί περίπου 500 προσωνύμια στην Παναγία, που μερικά προέρχονται από ύμνους, μερικά από τον τόπο που τιμάται, μερικά από τη σχέση της με τον Χριστό, μερικά από τον τρόπο εικονογράφησής της, και μερικά από τα αισθήματα των Ορθοδόξων προς αυτή.
Ένα από τα προσωνύμια που έχει αποδοθεί στην Παναγία είναι και αυτό της Αρβανίτισσας, που δεν είναι ευρέως γνωστό.
Στη Χίο κατά τα χρόνια 1042-1054 έφτασαν πετράδες, που ήταν Αρβανίτικης καταγωγής (οι Αρβανίτες, είναι γνήσιο και καθαρόαιμο ελληνικό φύλο και δεν πρέπει να συγχέονται με τους Αλβανούς), για να χτίσουν τη Νέα Μονή.
Οι απόγονοί τους εγκαταστάθηκαν στο νησί και ασχολήθηκαν με την κτηνοτροφία. Κάποιοι από αυτούς, που διέμεναν στην ονομαζόμενη σήμερα τοποθεσία «Παναγία Αρβανίτισσα» της Χίου έβλεπαν μια λυγερόκορμη κοπέλα με αρβανίτικη φορεσιά να περιδιαβαίνει στις κορυφές.
Κατάλαβαν ότι είναι η Παναγία και από την ενδυμασία της την αποκάλεσαν Παναγία Αρβανίτισσα.
Το 1905 μ.Χ. βρέθηκε εικόνισμα της Παναγίας και κτίστηκε εκεί εκκλησία.
Η Παναγία η Αρβανίτισσα, που δεν τιμάται μόνο στη Χίο, αλλά και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, όπου, κυρίως, ζουν Αρβανίτες, στις ψυχές των πιστών έχει τα χαρακτηριστικά της ανεξίκακης, της μακρόθυμης , της πολυέλεης. Έτσι θέλει και τα παιδιά της.
Η αγάπη, η επιείκεια, η ανεξικακία και η προθυμία, μας αποδεικνύουν γνήσιους ακόλουθους του Θεού.
Απλές αλήθειες, που, όμως, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα του συμφέροντος και των ψεύτικων «σχέσεων», μας κάνει να ξεχνάμε.
Η Παναγία είναι σαν το κατάφορτο, από καρπούς δένδρο. Στη φύση, για να έχουμε καρποφορία, είναι απαραίτητο οι θρεπτικοί χυμοί από τις ρίζες να διαχυθούν στα κλωνάρια, ώστε να έλθει η συγκομιδή.
Σαν θρεπτικός χυμός στον πνευματικό τομέα λειτουργεί η Παναγία. Η μυστική επικοινωνία μαζί της, είναι η προϋπόθεση για την καρποφορία.
Τα πολλά θαύματα της Παναγίας απαλλαγμένα από κάθε τι εγωιστικό και ιδιοτελές, δεν έχουν καμία σχέση με την επίδειξη και την εκμετάλλευση, που οδηγεί στη γελιοποίηση, αλλά είναι καρπός της πίστης.
Υπάρχουν μαρτυρίες για παρεμβάσεις της Παναγίας σε προβλήματα υγείας. Εμφανιζόταν, όπως η Ε. Κ. διηγήθηκε, στον ύπνο της η Παναγία η Αρβανίτισσα με λευκή αρβανίτικη στολή, την περίοδο, που έπασχε από αιμάτωμα στον εγκέφαλο και όλα εξελίχθηκαν ομαλά.
Τη δεκαετία του 1950, σύμφωνα με όσα διέσωσε η Δ. Κ., που η ασθένεια της ψωρίασης (σήμερα έχει εξαφανισθεί ή είναι αρκετά περιορισμένη) ήταν σε έξαρση, οι ψωριασμένοι, που προσκυνούσαν στη χάρη της, θεραπεύονταν.
Ο αείμνηστος ταγματάρχης του Στρατού Π. Μ. είχε αφηγηθεί ότι μόλις μια μάχη στο Αλβανικό μέτωπο, ένιωσε να τον πλησιάζει η Παναγία σε σχήμα μοναχής και αστραπιαία εξαφανίστηκε. Πρόλαβε να προσέξει το κατατρυπημένο από τις σφαίρες ένδυμά της. Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά για να διαπιστώσει ότι κανένας από τους στρατιώτες του δεν είχε τραυματισθεί.
Τα θαύματα της Παναγίας και γενικά τα θαύματα, για τα οποία δεν υπάρχουν «λογικές» αποδείξεις, τα αναγνωρίζουν οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι, εκεί, που οι άλλοι δεν θέλουν να τα δουν. Εκεί, που οι άλλοι, εγκλωβισμένοι στον ορθολογισμό, τα απορρίπτουν, βλέποντας ψυχοπάθειες, συμπτώσεις, φαντασιώσεις και συγκυρίες.
Η πίστη φέρνει το θαύμα και όχι το θαύμα την πίστη. Για τον πιστό το θαύμα είναι ένα ανοιχτό παράθυρο προς τον ουρανό, απ΄ όπου κανείς μπορεί να δει στιγμές από τον κόσμο του Θεού, που είναι υπερβατικός.
Είναι ένας κεραυνός στο αδιέξοδο της λογικής και της φθαρτής πραγματικότητας, που μας επιτρέπει, έστω και ελάχιστα, να αντικρίσουμε κατάματα, αυτό, για το οποίο δημιουργηθήκαμε και αυτό, στο οποίο πρέπει να φθάσουμε.
Είναι η απάντηση του ουρανού στην αγωνία και στα δάκρυα της γης. Με το θαύμα, ξεπερνάμε προσωρινά το πρόβλημα, αφού μπορεί να μας ξανασυμβεί οτιδήποτε κακό, ωστόσο από αυτό παίρνουμε δύναμη να συνεχίσουμε, συνειδητοποιώντας ότι είναι αποτέλεσμα της προστασίας και της σοφίας του Θεού.
Μπορεί αυτή τη σοφία και αυτή την προστασία να μην την καταλαβαίνουμε πολλές φορές και να αδυνατούμε να την ερμηνεύσουμε, καλούμαστε, όμως, να την πιστεύουμε.
Πάτερ Ηλίας Μάκος
